ديد نزديک

حتماً مى‌دانید که در بسیارى از موزه‌ها و بناهاى تاریخى عکاسى با فلاش و سه‌پایه ممنوع است (البته پیشنهاد مى‌کنم خودتان مسئولیت به خرج دهید و براى جلوگیرى از تخریب آثار تاریخى حتى در نبود چنین قانونى با فلاش عکاسى نکنید). معمولاً نیز نورپردازى این نوع مکان‌ها به گونه‌اى است که نور محیط زیاد نیست و عکس‌ها به دلیل پایین بودن سرعت شاتر و لرزش دست تار خواهند شد. در اینجا راه‌حل استفاده از ایزوى بیشتر است. اما مفهوم ایزو در عکاسى چیست؟ براى دریافت این مسئله پیشنهاد مى‌کنم این مطلب را بخوانید.

سرعت ایزو ISO Speed که مخفف عبارت International Standards Organisation است استانداردى است که سال‌ها پیش براى اندازه‌گیرى سرعت فیلم‌ها معرفى شد و امروزه نیز بیانگر میزان حساسیت فیلم (در دوربین آنالوگ) یا سنسور (در دوربین دیجیتال) در برابر نور است. بنابراین ایزوى بیشتر به معناى حساسیت بیشتر سنسور یا فیلم در برابر نور است و این مسئله به شما اجازه مى‌دهد که در نور کم با سرعت شاتر بیشتری عکاسى کنید.
در عکاسی آنالوگ ایزوى فیلم‌ها با عبارت ASA بیان می‌شد؛ به عنوان مثال ASA 100. آن زمان مشکل این بود که برای تغییر ایزو بایستی فیلم با ایزوی مورد نظر جایگزین فیلم قبلی می‌شد. اما این مسئله در دوربین‌های دیجیتال مرتفع شده و در منوی تنظیمات دوربین امکان انتخاب سرعت ایزوى مورد نظر به راحتى وجود دارد. به عنوان مثال در یک دوربین دیجیتال ممکن است این محدوده وجود داشته باشد: Auto, 100, 200, 400, 800, 1600, 3200 که البته بسته به نوع و مدل دوربین این اعداد متفاوت هستند.
اما این تمام داستان نیست. زیرا ایزوى بیشتر نویز بیشتر را به همراه دارد و این مسئله از کیفیت عکس مى‌کاهد. بنابراین بطور کلی پیشنهاد مى‌شود بسته به نور محیط تا جاى ممکن ایزوی روى کمترین مقدار تنظیم شود. با این حال میزان نویزپذیرى عکس در دوربین‌هاى مختلف متفاوت است و این مسئله به ابعاد سنسور مربوط است. در واقع هر چه ابعاد سنسور دوربین دیجیتال بیشتر باشد عکس در ایزوهاى بالا نسبت به دوربین‌های با سنسور کوچک‌تر کمتر تحت تأثیر نویز قرار میى‌گیرد. دلیل این مسئله وجود پیکسل‌هاى بزرگ‌تر در سنسورهاى بزرگ است. به این ترتیب که پیکسل بزرگ‌تر نور بیشتری را دریافت می‌کند و در نتیجه نسبت سیگنال به نویز افزایش پیدا می‌کند. پس تاکنون باید متوجه تفاوت دوربین‌های DSLR با دوربین‌هاى Compact (دوربین‌هاى کوچک و غیرحرفه‌اى) از نظر نویزپذیرى شده باشید. مثلاً در دوربین‌های با سنسور فول فریم یا نیم فریم تا ایزوی ۴۰۰ و حتى ۸۰۰ وجود نویز در عکس محسوس نیست.
مثلاً این عکس در داخل اتاقى گرفته شده و من براى رسیدن به سرعت شاتر بالا و ثابت کردن سوژه (حرکت دست) ایزوى ۸۰۰ با دیافراگم ۴ را انتخاب کرده‌ام. البته به دلیل استفاده از لنز Canon EF 50mm f/1.4 امکان استفاده از دیافراگم بازتر بود اما من نمى‌خواستم عمق میدان بیش از حد کاهش پیدا کند.

براى اطلاعات بیشتر مى‌توانید به این و این آدرس مراجعه کنید.

۱۵ نظر براى “مفهوم سرعت ایزو (ISO Speed) در عکاسى چیست؟”